Zacznijmy od tego, co najlepsze, bo trudno nie zachwycać się w 'Diunie’ warstwą wizualną, która przy nowoczesnych możliwościach produkcyjnych wygląda oczywiście obłędnie i stanowi główny powód, dla którego warto wybrać się do kin. Piaski planety Arrakis i kultowe czerwie pustyni w takim wydaniu to prawdziwa gratka uzupełniana przez rozbuchane sekwencje kosmiczne i bogactwo inscenizacyjne.

Problem jednak w tym, że przeplatanie monumentalnych kadrów z narracyjnym (zwłaszcza w dialogach) minimalizmem, a wręcz momentami siermiężnością, choć w teorii ciekawe, w praktyce powoduje tu niestety, że do wydarzeń na ekranie bardzo łatwo nabrać zbyt dużego dystansu. Tak jakbyśmy trafili do jakiegoś muzeum w egzotycznym dla nas kraju, gdzie same rzeźby i malunki nas zachwycają, ale opisy są napisane tak sucho i neutralnie, że przygaszają nieco entuzjazm związany ze szczerą chęcią wgryzienia się w kontekst. Tym samym seans można przyrównać do żucia cukierka w przepięknym, kolorowym papierku, ale jednak tylko przez ów papierek, nie mogąc w pełni nacieszyć się nadzieniem. W dialogach wyczuwalna jest ewidentna ostrożność, by nie przeszarżować i by wpisywały się w konwencję mainstreamowej space opery. Paradoksalnie Villeneuve’a tu akurat można trochę rozgrzeszyć, bo wina leży raczej w charakterystycznej 'niefilmowości’ licznych rozmów na kartach książki. Ci, którzy ją znają, z pewnością pamiętają, że dialogi są tam często, delikatnie mówiąc, oszczędne, zaś ich głębię, a tym samym bogactwo świata przedstawionego, budują różne introspekcyjne wstawki i przemyślenia bohaterów, które ograniczają się do wewnętrznego strumienia świadomości, gdzie artykułowane słowa to tylko dodatek. Ten estetyczny dysonans powoduje kilka następstw, o których niżej (postaramy się bez spoilerów).

Kolejne dwa wątki uzupełniają się na tyle, że warto poruszyć je łącznie. Gdy już nacieszymy oczy herbertowskim uniwersum, oswoimy konwencję i zaznajomimy się wstępnie z bohaterami, pora wsiąknąć w fabułę. I tu również pojawia się pewien problem. Choć 'Diunę’ podzielono na dwie części, to już w pierwszej dzieje się naprawdę dużo, począwszy od wprowadzenia w świat, przez odsłanianie kolejnych ważnych wydarzeń, aż po kultowy zwrot akcji. Niestety w głowach wielu widzów po pewnym czasie seansu może pojawić się konstatacja, że poprzez bogactwo wizualnych bodźców rozwarstwione wątki fabularne przestają angażować tak, jak powinny. Oczywiście w nieco uprzywilejowanej sytuacji są tu osoby znające książkę. W efekcie sama historia schodzi na dalszy plan, a dominantą stają się ładne obrazki, bo w położeniu, w którym bierność emocjonalna widza wobec bohaterów spotyka się z lekkim fabularnym zagubieniem, coraz mniej chce się mu w to wszystko wczuwać. Ratunkiem jest wówczas… muzyka.

A skoro muzyka to oczywiście Hans Zimmer – a więc prawdziwa instytucja w świecie budowania wrażenia monumentalności poprzez soundtrack. Wielokrotnie wychodziło to artyście naprawdę świetnie (wystarczy przypomnieć ścieżki do 'Incepcji’, 'Interstellar’, 'Mrocznego Rycerza’ czy 'Blade Runnera 2049′), ale w 'Diunie’ wrażenie z czasem staje się dość karykaturalne. Wygląda, a raczej brzmi, to bowiem tak, jakby przy każdym fragmencie, który teoretycznie powinien nieść ze sobą pokaźny ładunek emocjonalny, kompozytor błyskawicznie odpalał swoją audialną artylerię, by w sztuczny sposób przypominała odbiorcom, że właśnie dzieje się coś znaczącego. Nawet gdy się nie dzieje. Wracając do metafory kajzerki, to trochę tak, jakby w trakcie zakupów, gdy do ekologicznego woreczka Atrydów wpadają kolejne bułki, przy każdej jednej pobrzmiewała punktowo możliwie najbardziej ekstatyczna orkiestrowa partia. Trzeba jednak twórcy oddać, że jeśli chodzi o uchwycenie klimatu lokacji muzyka działa bardzo dobrze.

Podsumowując: podkręcanie braku dramaturgii patosem (dialogowym, muzycznym), przypomina niestety gaszenie ognia ogniem i generuje spory niedosyt/niesmak (niepotrzebne skreślić).