Barok, styl monumentalny i pompatyczny, ok. XVIII wieku zaczął się już Europejczykom przejadać. Jego alternatywą stał się styl rokokowy, wykształcony we Francji i szczególnie popularny za czasów Ludwika XV, stąd też często nazywany jest on właśnie stylem Ludwika XV. Rokoko powstało jako odtrutka po rządach Króla Słońce, Ludwika XIV, który pod koniec życia stał się niezwykle pruderyjny. Po jego śmierci, w okresie regencji, ton życiu kulturalnemu zaczęła nadawać arystokracja, która z dworu wersalskiego przeniosła się do Paryża.

Lekkie, wyrafinowane rokoko spełniało się tam głównie jako styl stosowany we wnętrzach – w salonach czy w buduarach, w których kwitło życie towarzyskie epoki.

Kościół St. Mauritius Ebersmünster / Kościół pielgrzymkowy w Wies

Dużą rolę w popularyzowaniu rokoka miały kobiety, stąd często jest on określany jako styl kobiecy – tworzony z myślą o kobietach i dla kobiet, delikatny, ale i zmysłowy, skupiający się na erotyce.

Kościół pielgrzymkowy w Wies

Jako styl mieszczański był też bardziej kameralny, co widać choćby po sztuce tego okresu – prace malarskie miały niejednokrotnie mniejsze formaty, popularne były rysunek i pastele. Symbolem rokoka jest ornament rocaillowy, który swoją formę wziął od kształtu muszli, małżowiny usznej lub morskich korali, a od drugiej połowy XVIII wieku popularną formą był także koguci grzebień. Rocaille był stosowany szczególnie chętnie w wystroju wnętrz i w dekoracjach mebli.

Tekst: Karolina Plinta