Początkowo beatnicy nie mieli z modą nic wspólnego. Wręcz przeciwnie, jednym z ich głównych założeń był sprzeciw wobec narastającego w latach 50. boomu na materializm. To czas, kiedy gospodarki ponownie rozkwitają po okresie wojny i tworzy się nowy, nieco wyidealizowany świat przepełniony kolorowymi telewizorami i jeszcze bardziej kolorowymi reklamami. Mężczyźni wychodzą do pracy w starannie wyprasowanej koszuli, podczas gdy ich żony zajmują się przeglądaniem katalogów z sukienkami, w których dominuje New Look Christiana Diora. Moda i ogólny konsumpcjonizm staje się wyznacznikiem powojennej dekady.

W opozycji do mainstreamowego szaleństwa działają beatnicy, których głównymi przedstawicielami byli Jack Kerouac, Allen Ginsberg oraz William Burroughs.

Ich dzieła przedstawiają świat odbiegający od tego, co widać za oknami. Porzucenie dóbr materialnych na rzecz poszukiwania życiowych filozofii, uwolnienie się od wszelkich ograniczeń oraz spora dawka używek – to wątki, które przeplatają się w powieściach, wierszach oraz życiorysach głównych przedstawicieli beatników. W ich szafach dominuje czerń, która kontrastuje z przesyconym kolorami otoczeniem, a ich styl wyraża mocno zdystansowane podejście do panującej mody i trendów.

Ubierają się tak, aby pokazać, że z modą nie mają nic wspólnego. Jest ona dla nich zbyt przyziemnym i zbyt materialnym wymysłem, dlatego robią wszystko, aby zamanifestować swoje podejście do ubioru. Niedbale założona koszula, sweter albo zwykły podkoszulek, który wtedy jeszcze rzadko był noszony na co dzień.

Z czasem doszły czarne przeciwsłoneczne okulary, berecik na głowie, czarny golf, a u kobiet wąskie spodnie i balerinki.

Im więcej osób „przyłączało się” do nieformalnego ruchu, tym bardziej stawał się on wyznacznikiem późniejszych trendów. Beatnicy jako jedni z pierwszych na taką skalę nie zwracali uwagi na sztywny podział płci. Kobiety nie obawiały się zakładać męskich koszul i jeansowych spodni. Damski i męski strój beatników stawał się coraz bardziej podobny. To, co dziś najbardziej kojarzy się ze stylem beatników to pasiaste podkoszulki. Undergroundowy ruch pokochał je do tego stopnia, że szybko stały się elementem stroju szerszego grona odbiorców. A kiedy w paski ubrała się Audrey Hepburn, rozpoczęło się prawdziwe szaleństwo na pasiasty wzór.

Audrey często przytacza się jako ikonę stylu beatników, pomimo że z założenia nie pasowała do filozofii tego ruchu. Jednak film „Funny Face”, w którym zagrała jedną z głównych ról, czerpał sporo inspiracji z podziemnego ruchu beatników, zwłaszcza jeśli chodzi o charakterystyczny sposób ubierania się i zamiłowanie do czarnego total looku. Film przyczynił się do popularyzacji nowej mody, za którą wkrótce zaczęły podążać coraz większe grupy odbiorców.

Nie trzeba było wiele czasu, aby późniejsze gwiazdy, zwłaszcza te z brytyjskiej sceny muzycznej, zaczęły czerpać ze stylu beatników.

Interpretując go na własny sposób, tworzyli nową modę, która przerodziła się w charakterystyczny styl londyńskich ulic lat 60.

Dzisiaj wpływy beatników mieszają się w modzie właśnie z brytyjską modą dekady Beatlesów.

Podkoszulki w paski stały się już klasyką, podobnie jak czarne golfy, ciemne okulary i skórzane kurtki.

Największymi fankami luźnego stylu beatników są między innymi Alexa Chung i Kate Moss, które łączą go ze współczesnymi trendami. Można go również zobaczyć na ulicach takich miast jak Londyn, czy Nowy Jork. I chociaż dziś większość elementów tego stylu przypisuje się dekadzie swingującego Londynu, to właśnie amerykańscy beatnicy należą do inicjatorów ówczesnej rewolucji w modzie.

Tekst: MW