W 1929 roku przed wschodzącą gwiazdą ruchu modernistycznego pojawiła się wyjątkowa szansa. Ludwig Mies van der Rohe wybrany został do zaprojektowania niemieckiego pawilonu na Wystawę Światową odbywającą się wtedy w Barcelonie. Presja była niemała, gdyż w przestrzeni musiało znaleźć się miejsce odpoczynku dla króla i królowej Hiszpanii. Ludwig musiał więc stworzyć krzesło eleganckie i dostojne – w zasadzie tron – które współgrałoby z modernistyczną przestrzenią pawilonu. Nie było to łatwe zadanie, zwłaszcza że konieczność zaprojektowania przedmiotu mającego służyć elitom kłóciła się z filozofią Bauhausu, z którą identyfikował się projektant.

Barcelona Chair stanowił więc prawdziwy wyjątek w jego twórczości.

Projektant zainspirował się ostatecznie sella curulis – antycznym tronem, na jakim zwykli siadać władcy.

Kompozycja zaczerpnięta z czasów antycznych w połączeniu z industrialnym charakterem użytych materiałów okazała się być niezwykle trafiona.

Dzięki sukcesowi w Barcelonie model stał się ikoną ruchu modernistycznego w designie XX wieku.

Fotel opiera się na lekkich chromowanych lub stalowych nogach wygiętych w literę X. Takie ułożenie nie jest przypadkowe – odpowiedni sposób krzyżowania nóg krzeseł oznaczać miał władzę oraz potęgę, przeznaczony był tylko dla wybranych. Z kolei wykonane ze skóry siedzisko nadaje całości sporej dawki ekskluzywności. Co ciekawe, fotel jest bardzo ciężki. Miał stanowić integralny i nieodzowny element kompozycji pawilonu, dlatego Ludwig chciał, by nie mógł być on łatwo przenoszony.

Kilka kontrowersji na koniec.

Wiele mówi się o tym, że fotel wyszedł nie tylko spod ręki duchowego ojca minimalizmu, ale i modernistycznej projektantki Lilly Reich. Ludwig rozpoczął z nią współpracę w latach 20., po pewnym czasie została ona również jego życiową partnerką. Niektóre źródła podają, iż to Reich stoi za kultowym projektem, zwłaszcza że na początku za autorów sukcesu Barcelona Chair uznawano ich obojga.

Tekst: OO