Y2K (skrót od 'Year 2000′) zdominował końcówkę lat 90. i początek lat 2000. Jego nazwa pochodzi od szeroko nagłośnionego problemu z oprogramowaniem komputerowym związanym z przejściem do nowego tysiąclecia. Y2K wpłynął na różne aspekty kultury wizualnej, niosąc ze sobą specyficzną estetykę inspirowaną optymizmem związanym z technologią przyszłości, cybernetyką i wczesnymi latami internetu. Y2K design czerpał inspiracje z wizji przyszłości, cyberprzestrzeni i technologii, które w tamtym czasie były uważane za nowoczesne. Designy często miały zaokrąglone, opływowe kształty oraz srebrne, chromowane wykończenia, symbolizujące nowoczesność i czystość technologii. Kluczowe były przezroczyste lub półprzezroczyste materiały. Urządzenia, takie jak telefony, odtwarzacze muzyczne i komputery, miały obudowy, przez które można było zobaczyć wnętrze urządzenia. Ten efekt był szczególnie popularny dzięki produktom marki Apple i odtwarzaczom CD.

Interfejsy cyfrowe w stylu Y2K były pełne gradientów, połyskujących powierzchni oraz efektów trójwymiarowych. Efekty te podkreślały wirtualność i zaawansowanie technologiczne systemów. Wraz z rozwojem elektroniki konsumenckiej, Y2K design stawiał na urządzenia, które łączyły w sobie różne funkcje – np. telefony komórkowe, które działały jak odtwarzacze muzyki, aparaty fotograficzne i urządzenia komunikacyjne. Dominowały srebrne, metaliczne, chromowane powierzchnie, a także neonowe akcenty kolorystyczne, które nadawały futurystyczny wygląd. W interfejsach cyfrowych dominowały niebieskie, fioletowe i srebrzyste gradienty, symbolizujące technologiczną zaawansowaną przyszłość.

Mac G3 był ikoną Y2K designu. Jego półprzezroczysta, kolorowa obudowa (dostępna w odcieniach jak Bondi Blue i Tangerine) była wizualnym przełamaniem dotychczasowego, nudnego designu komputerów. Był to projekt nawiązujący do futurystycznych, technicznych inspiracji, który zapoczątkował większą estetyczną rewolucję w elektronice. Sony było jednym z liderów w projektowaniu sprzętów w stylu Y2K. PlayStation 2, z jej gładką, czarną powierzchnią i futurystycznymi detalami, oraz odtwarzacze Sony Discman, które miały opływowe, nowoczesne kształty, były flagowymi przykładami tego trendu. Warto wspomnieć też o Nokia, która była potentatem rynku telefonów komórkowych, a model 8210 doskonale oddaje estetycznego ducha tamtych czasów. Na koniec nie sposób nie wspomnieć o legendarnym Windows XP, z interfejsem Aero, który szeroko reprezentował estetykę Y2K w najpopularniejszym wtedy oprogramowaniu. Charakterystyczne gradienty, zaokrąglone okna oraz ikony z efektem trójwymiarowości były cechami nowoczesnych, 'płynnych’ interfejsów, które dawały obietnicę przyjaznego korzystania.

Flat Design wyewoluował w odpowiedzi na wcześniejsze bardziej dekoracyjne trendy chętnie wykorzystujące skeuomorfizm (który odzwierciedlał fizyczne obiekty w interfejsach cyfrowych). W skeuomorfizmie elementy interfejsu miały nawiązywać do rzeczywistych przedmiotów, co było szczególnie widoczne w wczesnych projektach Apple, takich jak ikony w systemie iOS. Flat Design, zapoczątkowany na początku lat 2010., odrzucił te tendencje, proponując płaskie, dwuwymiarowe projekty bez efektów trójwymiarowych i cieniowania. Skupiał się na prostych, zredukowanych formach, płaskich kolorach i ikoniczności. Czerpał inspiracje z minimalizmu, ale wprowadzał większą swobodę w używaniu jasnych kolorów i piktogramów. Zamiast cieniowania i gradientów stosuje się tu jednolite, płaskie kolory, bez prób naśladowania tekstur rzeczywistych przedmiotów, a także duże, czytelne kroje pisma, często o wysokim kontraście. Unika się ozdobnych czcionek na rzecz prostych i funkcjonalnych, takich jak sans-serif.

Microsoft był jednym z pionierów tej estetyki, wprowadzając ją w systemie Windows 8 oraz w interfejsie Metro UI(2010). Apple poszło tym tropem, rezygnując ze skeuomorfizmu w systemie iOS 7 w 2013 roku, wprowadzając uproszczone ikony i jasne kolory. Estetyka ta była również odpowiedzią na rozwój responsive design, czyli projektowania stron internetowych i aplikacji, które automatycznie dostosowują się do różnych urządzeń i rozdzielczości ekranów. Prosty, płaski design był bardziej przystosowany do tego rodzaju elastyczności, dzięki czemu strony były bardziej czytelne i funkcjonalne na urządzeniach mobilnych. Brak zbędnych ozdobników sprawia, że interfejsy są intuicyjne i łatwe w obsłudze. Ponieważ Flat Design opiera się na prostych grafikach, strony i aplikacje zbudowane w tym stylu ładują się szybciej, co jest szczególnie istotne w przypadku urządzeń mobilnych.