Maserati MC 20 to nowoczesne oblicze Włoch, oparte na dziedzictwie i dyscyplinie

Historia marki Maserati sięga drugiej dekady XX wieku, kiedy to 5 braci założyło w Bolonii warsztat samochodowy i zaczęli budować w nim samochody wyścigowe. Firma funkcjonowała w rodzinnej strukturze aż do 1932 roku, gdy po zmianie właściciela rozpoczęto produkcję aut drogowych. To wtedy powstały kultowe modele, które dziś są ikonami designu jak Maserati 3500 czy Ghibli. Niestety finansowo sytuacja firmy nie wyglądała już tak dobrze, skomplikowana dodatkowo kryzysem paliwowym z lat 70. zmieniali się kolejni właściciele, żeby na początku lat 90. trafić pod skrzydła Fiata, gdzie połączono ją z Ferrari. Wynikiem tej współpracy było zaprezentowane w 2004 roku Maserati MC 12, oparte na bliźniaczym Ferrari Enzo. Jednak dopiero w 2010 roku Maserati znalazło się w obecnej strukturze organizacyjnej, której zwieńczeniem jest powołany w 2021 roku włosko-amerykańsko-francuski koncern Stellantis, w skład którego wchodzą takie marki jak m.in. Fiat, Alfa Romeo, Chrysler, Dodge, Opel, Citroen i Peugeot. Wydaje się, że w końcu Maserati uzyskało należną jej niezależność i stabilność, bo żywotność i unikatowy charakter miało zawsze. Niezależnie od czasów i właściciela udało się zachować unikatowy i niepodrabialny charakter, na który składają się elegancja, wywodząca się z włoskiej szkoły wzornictwa i sportowy, wyścigowy rodowód.

Za kierownicą Maserati MC 20 spędziłem łącznie 4 godziny, z czego 3 przypadły na drogi publiczne w okolicach Modeny, a godzina na tor. To wystarczyło, żeby poznać ten samochód i szczerze go polubić. To może zabrzmieć nieco paradoksalnie, ale najbardziej w tym supecarze za 250 tysięcy euro spodobało mi się to, że nie jest przesadzony. Pod żadnym względem. Nie zrozumcie mnie źle, z zewnątrz wygląda spektakularnie i z łatwością przykuwa uwagę przechodniów, ale robi to z większą gracją od konkurentów. Ma zamkniętą, zwartą sylwetkę, pozbawioną krzykliwych elementów jak wystający tylni spojler. Odnosimy wrażenie, że każdy detal, przetłoczenia, wloty powietrza są tu z jakiegoś powodu. Podobnym kluczem było projektowane wnętrze. Próżno szukać tu guzikowego efekciarstwa i gadżetomanii, która przytłacza użytkownika. W zasięgu ręki mamy tylko najważniejsze funkcje, a te bardziej zaawansowane trafiły do nieźle zaprojektowanego od strony UX centralnego wyświetlacza (konfiguracja telefonu zajęła mi poniżej 30 sekund). Spasowanie i dobór materiałów jest nienaganny, a motylkowe drzwi podkreślają, że mamy tu do czynienia z czymś więcej niż ładnym designem. To elegancka ekstrawagancja w najlepszym wydaniu, która sprawia, że możemy wyjść z tego auta ubrani w opakowanie po serze, a i tak nikt nie odmówi nam klasy.

Podobnie jest z jazdą, bo tak samo jak to auto dodaje nam stylu, dodaje nam też skilla. Mogłoby się wydawać, że do bolidu, który rozpędza się w 2,9 sekundy do pierwszej setki i 8,8 do drugiej, potrzebujemy umiejętności kierowcy z licencją wyścigową. Nic bardziej mylnego. Ten samochód prowadzi się lepiej i bezpieczniej niż niejeden uturbiony SUV z przednim napędem.

Osadzony centralnie przed tylną osią silnik i uzyskany dzięki temu idealny rozkład masy 50:50 sprawiają, że MC 20 prowadzi się pewnie i wyjątkowo precyzyjnie, a konstrukcja oparta na karbonowej wannie wzmacnia jego responsywność w każdym zakręcie. Zamiast ciężkiego V8 zdecydowano się na lżejsze, w zupełności wystarczające doładowane V6 dzięki czemu samochód waży poniżej 1500 kg, w tej klasie wyniki znakomity. Turbo dziury w zasadzie nie ma, a zamiast tego słyszymy z umieszczonego za fotelem kierowcy wlotu powietrza przyjemny syk turbiny.

Do wyboru mamy 4 tryby jazdy – GT, SPORT, CORSO i WET, co doskonale oddaje różnorodny charakter tego auta. W trybie GT samochód prowadzi się jak rasowe gran turismo i przekonuje, że porównywania do luksusowego Bentleya Continentala GT nie są przesadzone. Tryb SPORT wyostrza, ale nie robi z tego pojazdu nieokiełznanej bestii. W Maserati tego nie lubią.