Pomysł władz Kopenhagi kilka lat temu spotkał się z entuzjastyczną oceną międzynarodowej opinii i wzmocnił pozycję miasta w kategorii tych najbardziej ekologicznych. W planach były zmiany systemów energetycznych i ciepłowniczych, postawienie na biomasę, wiatr i panele słoneczne, a także usprawnienie transportu publicznego i prace renowacyjne, które sprawiłyby, że budynki byłyby całkowicie energooszczędne. Takie rozwiązania pozwoliłyby na 80-procentowe obniżenie emisji. Pozostałości miały być usuwane za pomocą technologii CCS, która wychwytuje i składuje dwutlenek węgla w zakładzie przetwarzania odpadów na energię.

Już na początku sierpnia 2022 roku okazało się, że stolica Danii nie spełni swoich obietnic. Zarządzająca elektrownią spółka Amager Resource Center (ARC) ogłosiła, że ​​nie kwalifikuje się do krajowego finansowania CCS, a bez tego nie jest w stanie wychwytywać CO₂ generowanego przez spalarnie miejskich odpadów. I tak Kopenhaga zrezygnowała ze swojego zobowiązania.

Inne miasta (np. Glasgow), kraje (Szwecja czy Wielka Brytania) i firmy (np. Ikea) również ogłaszały, że planują osiągnięcie neutralności emisyjnej, jednak dawały sobie na to więcej czasu. W raportach pada 2030, 2045 czy 2050 rok.

Badania sugerują, że deklaracje te często pomijają ważne szczegóły, nie obejmując raportów z postępów ani nie określają docelowych emisji. Krytycy ostrzegają, że idea zerowej emisyjności może służyć jedynie do 'zielonego odświeżenia reputacji’ i zmniejszenia istotnego priorytetu – dekarbonizację – wskazuje serwis theconversation.com.

Istnieje zatem prawdopodobieństwo, że kopenhaska porażka nie będzie ostatnią, ponieważ miasta opierają się na starych strategiach i technologiach, a także zewnętrznych sposobach finansowania. Eksperci wskazują, że chociaż w CCS inwestują kolejne kraje, to w rzeczywistości ta metoda wychwytywania dwutlenku węgla przynosi kiepskie efekty i nie spełnia swoich celów w zakresie redukcji emisji.

Zdjęcie: Thijs Kennis/Unsplash
Tekst: AC