Czarny to filozofia?

Do ubierania się na czarno można podejść bardzo patetycznie – podobno wszystkie kreatywne głowy w agencjach reklamowych wyznają taką właśnie ideologię. Oznaczać to może, że ich osobowości są na tyle kolorowe (bądź ich ego na tyle wybujałe), że nie potrzebują wielu odcieni na swoim ciele, by zostać zauważonym.

Ubiór ten może charakteryzować przynależność do danej subkultury, bądź też uzewnętrzniać smutek i introwertyczną osobowość danej osoby.

Jeśli tylko raz na jakiś czas wskoczysz w czerń, znajomi mogą przekornie zapytać, czy jesteś w żałobie. Przynajmniej tak było jeszcze do niedawna – dziś pewnie raczej nie zapytają w ogóle, bo wszyscy wokół „chodzą na czarno”. To rodzi dysonans poznawczy w głowach ludzi, którzy każdego dnia nas postrzegają i oceniają. Z jednej strony ci, którzy noszą czerń to te modne artystyczne dusze, z drugiej zaś, patrząc na warszawski wagon metra, ciężko dostrzec tam szalone kolory.

Czerń to minimalizm?

Z pewnością monochromatyczne ubieranie się nosi znamiona minimalizmu. Wszystkie rzeczy do siebie pasują (choć ta bawełniana koszulka z H&M kupiona pół roku temu to „inna czerń” od tych nowych spodni z Zary), kompletowanie pełnej garderoby wymaga dużo czasu i pieniędzy, ubrania nie zajmują też wiele miejsca. Być może właśnie dlatego tak bardzo doceniamy czarny.

Czarne to modne?

Jeśli nie wiesz, w co się ubrać na daną okazję, zdecydowanie postaw na czerń – zgodzą się z tym wszystkie fashionistki.

Żaden kolor nie jest tak uniwersalny.

Do tego czarny jest elegancki. Ale czy modny? W końcu moda to też kroje, umiejętność zestawienia ze sobą na pozór niepasujących elementów. Można więc powiedzie, że outfit #allblackeverything to nie modnie, ale łatwo. Nie wiesz, co założyć, w czym ci dobrze – załóż czarny, a zawsze będziesz wyglądać suitable.

Tekst: Laura Osakowicz