Zacznijmy od tego, czego przemilczeć nie sposób. Nie dajcie się zwieść PR-owemu nawijaniu makaronu na uszy, które uprawiają w mediach organizatorzy, mówiąc o wzorowo przeprowadzanej ewakuacji z terenu festiwalu trzeciego dnia. O ile sama decyzja – w perspektywie zbliżającej się nawałnicy – była jak najbardziej zrozumiała, o tyle sposób realizacji całej akcji i chaos informacyjny woła o pomstę do nieba. Tym bardziej, że o możliwym gwałtownym pogorszeniu aury właśnie w tych konkretnych godzinach wieczornych trąbiono w mediach od rana.

Być może część z was załapała się na autobusy, które dowiozły was bezpiecznie do Gdyni Głównej – możecie więc mieć się za szczęściarzy. Niestety ogromna część festiwalowiczów tego komfortu nie miała. Busy od pewnego momentu przestały bowiem jeździć, a tłum ludzi – często zdezorientowanych, zza granicy bądź po prostu nie mających pojęcia gdzie iść – ot tak został wyrzucony w trakcie burzy na otwartą przestrzeń i długi spacer w zimnie. Budzi to nieprzyjemne poczucie (choć chciałbym, żeby było mylne), że chodziło tylko o to, by wypchnąć wszystkich jak najszybciej z terenu imprezy, aby w razie jakiegoś nieszczęśliwego wypadku nie musieć potem zmagać się z prawnymi konsekwencjami. W newralgicznym momencie zbliżającego się nad Babie Doły załamania pogodowego miałem zresztą okazję od środka obserwować, jak wyglądało zachowanie ochrony i staffu wobec konkretnych (i, mimo nerwowej sytuacji, kulturalnie formułowanych) pytań od najbardziej spanikowanych osób, dotyczących tego, gdzie mogą się skryć i gdzie powinny iść. I cóż, jedyne, na co mogły liczyć, to bezzasadnie chamskie zbywanie i odganianie bez udzielenia żadnych informacji. A przecież nie każdy zna topografię tamtejszego terenu, nie każdy też w takich sytuacjach zachowuje chłodną głowę, zaś wielu ludzi przyjechało tu pierwszy raz. Sam z partnerką schroniłem się w kulminacyjnym momencie w… vanie u sympatycznych Litwinów, którzy życzliwie pozwolili nam przeczekać u siebie najgorszą wichurę i podniebny spektakl piorunów, a nawet poczęstowali wiadomym trunkiem – wielkie dzięki! Później również mieliśmy 'przyjemność’ wzięcia udziału we wspomnianym długim marszu po Gdyni w mocnym deszczu i burzy (udało nam się złapać autobus dopiero po przebyciu niemal połowy drogi do dworca), a liczbą bluzgów, które usłyszałem do tego czasu z każdej ze stron (byli ludzie, którzy szli z dziećmi, były osoby ewidentnie wychłodzone, były kłótnie i pretensje, ogólnie bardzo napięta atmosfera podsycana brakiem informacji), można by pewnie obdzielić trybuny z całej kolejki spotkań piłkarskiej Ekstraklasy. Na poziomie komunikacyjnym – absolutna klapa, a przyglądanie się osobom siedzącym w autobusach i docierającym właśnie na Open’era, których oczom ukazał się widok wylewających się mas zakrawał już o jakiś surrealizm. Podobnie jak miny zmęczonych uczestników, którzy wyziębieni przy dworcu dowiadywali się nagle pocztą pantoflową, że… festiwal będzie wznowiony (ostatecznie w bardzo okrojonym składzie, ale jednak z kilkoma większymi nazwami, jak Martin Garrix, Sky Ferreira czy Adam Beyer, co pozwoli też pewnie Alter Artowi wymigać się od konieczności zwrotu pieniędzy za bilety). Niewygodnych dla organizatorów niuansów (personel zachowujący się, jakby w ogóle nie był przeszkolony na takie okoliczności, brak na terenie eventu miejsca, w którym choć częściowo i na chwilę mogłaby się schować pewna większa grupa osób itd.) przytoczyć można tu jeszcze wiele (polecam open’erową grupkę facebookową, gdzie ludzie przedstawiają swoje doświadczenia), ale nie chodzi o to, by się teraz pastwić, tylko o to, by ktoś uderzył się w pierś i przeprosił tych wszystkich ludzi za tak stresującą dla wielu z nich sytuację, zamiast trajkotania w mediach, jak rewelacyjnie to wszystko zorganizowano. Obiecane vouchery przy takiej skali hipokryzji to jednak jak na markę, która ugruntowała sobie na rynku pozycję wiarygodnego i poważnego 'gracza’, trochę żenada, a wizerunkowy pożar płonął będzie jeszcze długo.

Rozdźwięk pomiędzy popularnością zapraszanych 'gwiazd’ a jakością artystyczną ich muzyki uderzał w tym roku szczególnie mocno. Wiadomo, że festiwal targetuje się na młodszą publiczność, dla której Imagine Dragons, Twenty One Pilots czy Maneskin to pół-bogowie, jednak obiektywnie rzecz biorąc, kapele te grają do bólu przewidywalnie, w swoim dorobku mają co najwyżej jeden, dwa przeboje, a do tego toną w gatunkowych kliszach, patosie i żerowaniu na najprostszych emocjach.

W efekcie wszystkie te marketingowe konie pociągowe wypadły po prostu kiepsko (w tym ASAP Rocky) i o ile finansowo bilans się z pewnością organizatorom zgadza, o tyle pod względem jakościowym przy takiej polityce impreza stopniowo traci niestety swoją renomę. Drugi zauważalny trend to status polskich artystów, którzy z bycia jeszcze niedawno dodatkiem do palety zagranicznych gwiazd stali się aktualnie dla pokaźnej części publiczności priorytetem. Dawid Podsiadło, Taco Hemingway, Young Leosia, Oki, Żabson, Szczyl (pełne alter stage) i wielu innych zgromadzili wręcz szokująco liczną widownię.

Zjawisko można zauważyć, nawet wychwytując jednym uchem, o czym rozmawiają uczestnicy w swoich luźnych small talkach: 'Uwielbiam Dawida’, 'Ja głównie na Taco’, 'Dziś OIO’, 'Muszę zdążyć, bo Jan-Rapowanie’ itd. Z ręką na sercu: ani razu nie usłyszałem nikogo, kto jarałby się np. tym, że 'dziś Thom Yorke’, co też jest pewnym znakiem czasów. Jestem bardzo ciekaw, w jaki sposób organizatorzy wybrną z tego w przyszłości, tak by w tym byciu imprezą masową nadal zachować pewien autorski, artystyczny rys łączenia ciekawego mainstreamu (tak jak odwołana Dua Lipa) z alternatywą i jej okolicami.

Fot.: open.spotify.com (Imagine Dragons)