Grzyby tworzą ogromne struktury zwane grzybnią, zbudowane z cienkich nitek zwanych strzępkami (hyphae). Te mikroskopijne „nitki” rosną pod ziemią, często na gigantyczną skalę – niektóre grzybnie mają powierzchnię kilku kilometrów kwadratowych i mogą żyć setki, a nawet tysiące lat (np. Armillaria ostoyae w Oregonie, uznawana za największy organizm żyjący na Ziemi). Te sieci łączą się z korzeniami drzew i roślin, tworząc symbiotyczne relacje zwane mikoryzą.

W zamian za cukry wytwarzane przez rośliny, grzyby dostarczają im wodę, minerały, a – jak pokazują badania – również informacje.

Badania kanadyjskiej badaczki Suzanne Simard wykazały, że drzewa potrafią przesyłać sobie nawzajem substancje odżywcze, wspierać młodsze osobniki w cieniu starszych drzew, a nawet ostrzegać się nawzajem przed zagrożeniami – np. atakiem owadów czy suszą. Tego rodzaju sygnały mogą obejmować związki chemiczne o działaniu sygnalizującym (np. fitohormony) lub impulsy elektryczne, które wykazują pewien rytm i mogą pełnić funkcję prostego 'języka’ grzybów.

Niektórzy badacze sugerują, że ta sieć zachowuje się jak prosty układ nerwowy, wykazując aktywność przypominającą fale akcji znane z neuronów.

Sygnały elektryczne rozchodzą się w grzybni z prędkością około 0,5 cm/s, co choć powolne, wystarcza do skutecznej komunikacji na potrzeby organizmów roślinnych. Dzięki tej sieci las funkcjonuje jak ogromny superorganizm, w którym każda roślina i każdy grzyb są częścią większej całości – współpracującej, samoregulującej i reagującej na zmiany w otoczeniu. Choć pojawiają się hipotezy, że grzyby mogą wykorzystywać zjawiska kwantowe (np. tunelowanie czy koherencję kwantową) w procesie przewodnictwa, nie ma obecnie twardych dowodów na to, by zjawiska te odgrywały istotną rolę w ich komunikacji. Rola grzybni i wood wide web w ekosystemie jest fundamentalna. Po pierwsze, zapewnia ona efektywne przyswajanie składników odżywczych przez rośliny, szczególnie w glebach ubogich. Po drugie, stabilizuje glebę i wpływa na jej strukturę, co ma znaczenie dla retencji wody i ochrony przed erozją.

Po trzecie – i może najważniejsze – umożliwia przekazywanie informacji, co czyni z lasu nie zbiór niezależnych organizmów, lecz zintegrowany system.

Grzybnia reaguje na zmiany w otoczeniu szybciej niż drzewa i może przygotować sąsiadujące rośliny na nadchodzące zagrożenie. Może też kontrolować wzrost innych organizmów, faworyzując jedne gatunki, a ograniczając inne – wpływając tym samym na skład i równowagę całego ekosystemu. Wood wide web to nie tylko fascynujący fenomen biologiczny, ale i symboliczna przypowieść o współzależności. Uczy, że życie na Ziemi to sieć powiązań, w której przetrwanie nie zależy od dominacji, lecz od współpracy. Grzyby, niewidoczne z powierzchni, okazują się jednymi z najważniejszych architektów życia na naszej planecie.