Drill jest specyficzną odnogą rapu, a ściślej trapu. Czym te estetyki różnią się pod względem treści? W trapie tematy brutalności i narkotyków czy gangsterska otoczka równoważone są często wątkami imprezowymi czy związanymi z dążeniem do bogactwa. W drillu dominują brudne, ciężkie historie i dopiero w ostatnich latach, wraz z rozwojem międzynarodowych scen, zaczyna się to trochę zmieniać. Pod względem formy drill jest znacznie bardziej 'elastyczny’ strukturalnie. Znajdziemy tu dynamiczne i często nieoczywiste struktury rytmiczne (m.in. z wykorzystaniem hi-hatów), którym zdarza się odbiegać od uporządkowanego metrum 4/4. Nagromadzenie tych drobnych perkusyjnych wstawek często daje efekt brzmiący niczym wystrzały z karabinu maszynowego, co jeszcze bardziej scala formę i treść.

Jednocześnie jest to jednak muzyka niezwykle nihilistyczna, gorzka, wpisująca się w historyczny etos prymitywistów. Kompozycje są często narracyjnie dość niechlujne, szorstkie, takty zamiast pełnych linijek dopełniają stęknięcia, jęknięcia lub instrumentale. Niewiele tu też metafor czy jakichś wyrafinowanych figur stylistycznych – wszystko jest dosłowne i bezpośrednie.

Bazowy amerykański drill przeszedł pewną techniczną ewolucję wraz z rozlewaniem się na kolejne kontynenty – zwłaszcza gdy dotarł do Londynu. To właśnie tam nastąpiła kluczowa zmiana i pojawił się UK Drill: na końcu taktów w wyniku pracy producenckiej zaczęto dodawać różne wariacje basu i innych dźwięków, dopełniających urwane lirycznie wersy zaimplementowanymi w nie melodiami. Ciekawie opisał to cytowany przez BBC były raper Corey Johnson, który stwierdził, że młodzi drillerzy mówią to, co chcą przekazać i… odpuszczają, nie reagując na uwagi typu: 'ale kolego, jest jeszcze dźwiękowa przestrzeń, którą trzeba zapełnić!’. Dodał też, że są to często dzieciaki z ulicy, które nie chcą (a w niektórych przypadkach nie potrafią) właściwie 'liczyć’ muzycznie. Słynna w branży metafora, dobrze oddająca różnicę pomiędzy drillem oraz UK drillem, wypowiedziana przez jednego z brixtońskich nastolatków, brzmi: 'Jeśli chicagowski drill jest bronią palną, nasz jest nożem’.

Miejscem, które popchnęło drill ku jego dalszej globalnej ekspansji, była Wielka Brytania. To właśnie tam około lat 2012 i 2013 (twórczość składów 150 i 67, Big Shaq) wyewoluował UK Drill. Ta nieco bardziej nowoczesna i dopracowana produkcyjnie forma scaliła wielu twórców, a gdzieś od 2015 roku można ją uznawać za podgatunek, który w wyrazisty sposób oderwał się strukturalnie od swego amerykańskiego protoplasty. Duża w tym zasługa takich producentów jak Carns Hill czy Quietpvck. Obok przywołanych wyżej cech dotyczących aranżacyjnej ingerencji w takty wyróżnia go głębszy bas i znacznie bardziej skomplikowana rytmika, pokrewna mocno estetyce grime’u. Często spotykane jest tu tempo 140, zaś brzmienie obfituje w użycie mrocznych akordów czy wokalnych sampli. Co do tematyki – nic się nie zmieniło, wciąż jest brutalna, wręcz turpistyczna i opowiada o trudach życia młodych ludzi w otoczeniu pełnym przemocy i narkotyków.

Do najważniejszych wykonawców można tu zaliczyć m.in. takie postaci jak Pop Smoke, Ivorian Doll, Pete & Bas, Knucks, Kuru, Gully, Sus, Fleezus. Unknown T, Digga D, choć i to zaledwie pierwsze z brzegu ksywki.

Nurt ma się świetnie i z każdym rokiem wychodzą ciekawsze pozycje. Znajdziemy też rewelacyjny polski akcent, czyli kultowy już 'Dwutakt’ Alberto:

Pod koniec ubiegłej dekady wszystko zadziało się już błyskawicznie. Unowocześniony drill rozlał się na kolejne państwa – że wymienimy tylko Holandię, Niemcy, Hiszpanię, Portugalię oraz Polskę, a także Australię czy Koreę. Styl aktualnie robi furorę też w Afryce. Artystów z tej estetyki znajdziemy między innymi w Ghanie, RPA, Nigerii czy Kenii i wszędzie tam – zwłaszcza w ostatnich latach – powstały prężne, dynamicznie rozwijające się lokalne sceny.

Czy można więc mówić o estetyce, która stała się globalnym nośnikiem ciężkich przeżyć i traum młodych ludzi?

Fot.: Okay Africa