Stylistyczny konserwatyzm szkoły historycznej musiał w końcu doprowadzić do rebelii i sprzeciwu tych, którzy zamiast w przeszłość woleli patrzeć w przyszłość. Jedną z pierwszych jaskółek modernizmu była więc secesja, co z francuskiego sécession można tłumaczyć jako odejście – od tego, co było kiedyś, na rzecz nowych form i stylów. Inne określenie twórczości przełomu XIX i XX wieku to Art Nouveau, czyli sztuka nowa.

Morris Wey, print,1883 / Alfons Mucha, F. Champenois Imprimeur-Éditeur, 1897

W Niemczech styl ten nazywany był Jugendstil lub Sezessionsstil, we Włoszech stile floreale lub stile liberty.

Charakteryzowało ją upodobanie do płynnych, organicznych kształtów, ornamentyka często była roślinna, stąd najpowszechniejszą formą tego czasu było pnącze. Secesyjna architektura dosłownie wiła się i sprawiała wrażenie ogrodu, co widać w projektach takich architektów jak Viktor Horta czy Antonio Gaudi. Bujną roślinność stylu secesyjnego dopełniały motywy animalistyczne – na witrażach, projektach ubrań czy obrazach królował paw, w biżuterii najchętniej korzystano z formy ważki, często przybierającej kobiecie kształty.

[caption id="attachment_385704" align="aligncenter" width="1200"] Louis Comfort Tiffany, witraż w Osyster_bay – 1908 / Antonio Gaudi, Casa Batllo, 1904–1906

Tekst: Karolina Plinta