Po średniowiecznym zwrocie ku pozaziemskiej duchowości w renesansowych Europejczykach znów obudził się duch humanizmu i uwielbienie dla czysto ziemskiego trwania.

Główną figurą tej epoki jest więc człowiek, istota doskonała, bo w końcu stworzona na obraz i podobieństwo Boga, którego Syn – warto to mieć na uwadze – też przybrał ludzką postać.

Idealny wizerunek człowieka, wyrażający się także w jego proporcjach, utrwalił Leonardo da Vinci w sztychu ‘Człowiek witruwiański’.

Styl renesansowy narodził się we Włoszech, gdzie spuścizna antyku nigdy do końca nie została zapomniana i wciąż można było tam oglądać resztki świetności Imperium Rzymskiego.

Sztuka i architektura tego okresu wzorowały się więc na kulturze antycznej, dążyły do logiczności i harmonii.

Ważnym odkryciem renesansu była perspektywa linearna, która zmieniła nie tylko sposób przedstawiania rzeczywistości, ale także myślenia o niej – od tej pory opierała się ona na naukowych zasadach, była w pełni poznawalna przez rozum, racjonalna. Taka perspektywa była możliwa także dzięki odkryciom astronomicznym i geograficznym (patrz: ‘O obrotach sfer niebieskich’ Mikołaja Kopernika i odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba), które dały Europejczykom poczucie lepszego poznania własnego świata.

Tekst: Karolina Plinta

Michał Anioł, 'Dawid’, 1501-1504

Na obrazie Rafaela przedstawione są prawdopodobnie najbardziej znane putta, czyli małe aniołki. Pierwsze putta odnaleźć możemy na starożytnych sarkofagach dziecięcych, ale jako motyw w sztuce zostały spopularyzowane właśnie w epoce renesansu.